Er zijn wateren waar je bij het horen van de naam al een warm gevoel krijgt. Le Val Doré is zo’n type water wat dat bij mij doet. Ik probeer minimaal éénmaal per jaar langs te gaan bij Nicolai. Le Val Doré is een complex van drie grindputten, omringd door bomen en riet, gelegen in het noorden van Frankrijk op slechts twee uur rijden van België. De meren, gelegen in de vallei van de Bresle, zijn 20 jaar oud.

Het record van Le Val Doré (meer 2) 51 pond

Ik kreeg een tip van een local op “Domaine des Forges” om eens mijn geluk te gaan beproeven op Le Val Doré. Dit meer was (toen) nog niet echt bekend bij de vissers, terwijl het een mooi bestand bleek te hebben. Ik had ondertussen de smaak te pakken en dacht bij mezelf “ach, waarom ook niet”. De local gaf mij het telefoonnummer van Le Val Doré. Bij thuiskomst belde ik direct op om te boeken. Nicolai gaf mij legio mogelijkheden. Meer dan de helft was nog vrij en dat in september! Ik wilde graag vissen in de eerste vijver van zes hectare. Zo gezegd, zo gedaan. Bij aankomst was ik direct onder de indruk van het natuurschoon. Terwijl ik met mijn auto een klein bruggetje over ging, zag ik links van mij een ijsvogeltje over het riviertje vliegen. De sanitaire voorzieningen waren prima in orde en het clubhuis was perfect. Achter de bar stond Claude met zijn zoon om de vissers te verwelkomen en een bakkie koffie aan te bieden. Nicolai zou wat later arriveren om kennis te maken met ons. Na wat visserslatijn over en weer, besloten wij om ons te begeven naar steknummer vijf. Bij aankomst bleek ik een schitterende stek te hebben. Zowel voor de tent als voor het vissen was het een prima plek, met veel bomen die over het water hingen. Het water was bladstil en een waterig zonnetje zorgde voor een kleurschakering die alleen een Karel Willink zou kunnen nabootsen. Het viel mij inderdaad op dat er zéér weinig vissers aanwezig waren. Ruimte genoeg dus. Nadat ik de lijnen had uitgevaren kon het spel gaan beginnen. Terwijl ik mijn schepnet in stelling aan het brengen was, kreeg ik op mijn eerste hengel een diepe zakker. Ik sloeg aan en een brasem viel mij ten deel. Ik baalde stevig want deze hengel was juist de hengel die het moeilijkste zou zijn terug te brengen op de juiste plek. De brasem kreeg wederom zijn vrijheid en mijn bootje stuurde ik strak onder de boom terug. Waarschijnlijk is het elke visser wel eens gebeurd die gebruik maakt van een radiografisch bestuurbaar bootje! De antenne bleef steken achter een tak die over het water hing… Voor- of achteruit gas geven had geen zin. De boot zat zo vast als een huis. Ik had een paar opties, besefte ik. Optie A: uitkleden het koude water in en lostrekken. Optie B: net zo lang door klooien totdat de boot toch los zou komen of optie C: omlopen met de steel van je schepnet de boot proberen weg te duwen. Ik koos, ook gezien de temperatuur, voor de laatste optie. Ik baande een weg door het struikgewas ter hoogte van mijn bootje. Zoals altijd kun je er eigenlijk net niet bij…. Ik rekte mijn totale lengte als een Albatros uit en zag dat die “extra inch” (waar men het zo vaak over heeft) toch wel degelijk van belang is… Nog één stap en ik zou de boot kunnen wegduwen… Ik deed de stap en voelde langzaam maar zeker mijn waterdichte laars vollopen.. Ik duwde snel de boot richting de vrijheid en baande een weg met uitgetrokken laars in mijn hand door de brandnetels terug naar de tent. Eenmaal aangekomen trok ik meteen mijn sokken uit om te vervangen. Terwijl ik mijn voeten net had voorzien van droge sokken hoorde ik mijn beetmelder om hulp krijsen! Snel de tent uit, aanslaan en constateren dat het wederom om een brasem ging! Tijdens het drillen voelde ik dat ook deze sokken mij geen warmte meer gingen schenken. En dat allemaal voor twee klote brasems! Enigszins geïrriteerd vaarde ik mijn hengel wederom uit en ging mezelf waterklaar maken. Er waren namelijk zo te zien nog wel wat regenbuitjes te verwachten.

De volgende uren waren doodstil. Mijn leesportefeuille was aardig geslonken. De nieuwe Revue, Panorama en de Voetbal International lagen al in de afvalzak. Ik was net begonnen aan het nieuwe Karper-nummer of ik hoorde zowaar een piep. De verlichting van mijn Delkim in het donker was prachtig� maar ik had toch liever dat de piep overging in een run…maar niets. Na de teleurstelling te hebben weggeslikt, bladerde ik wederom naar het artikel waar ik was gebleven. Op het moment dat ik wilde doorlezen, hoorde ik een tweede piep op dezelfde hengel. Het nagloeiende lampje van mijn Optrinic riep mij eigenlijk naar buiten toe voor een beetje hulp!Ik besloot mijn slaapzak uit te gaan en poolshoogte bij mijn hengel te gaan nemen. Nog voordat ik mijn tent was uitgestapt, werd de waker strak tegen de hengel getrokken en het gegil uit de beetverklikker was angstaanjagend mooi. Ik hing kort hierna in de hengel en voelde een behoorlijke tegendruk. De slip werd flink op de proef gesteld en de karper ging richting bomen. Door zelf veel tegendruk te geven kon ik de karper telkens er vanaf drillen. Langzaam maar zeker ging ik mij de overwinnaar voelen toen hij richting het schepnet kwam. Met mijn hoofdlamp schijnend in het water kon ik constateren dat deze vis wel eens dik boven de magische grens van veertig pond zou komen. Eveline was ondertussen uit de tent gekomen en stond klaar om de vis te landen. Nog zo’n drie meter scheidde de vis zich van het schepnet. Op onverklaarbare wijze schoot mijn haak los! De vis draaide zich om en verdween langzaam maar zeker wederom de diepte in…verdoofd staarde ik de vis na…..Wat een pech!, zei Eveline droogjes…. Terwijl zij alweer haar slaapzak inkroop, stond ik nog steeds als een standbeeld met mijn hengel in de hand de film in mijn hoofd af te spelen waar dit in hemelsnaam fout was gegaan. Het begon weer te miezeren en ik besloot om maar weer in beweging te komen en mijn hengel wederom op scherp te leggen. Deze nacht bleef verder doodstil.

De dag erna gebeurde er ook niet veel. Tijdens de middag kreeg ik bezoek van een Fransman met een spraakprobleem…. Nu is Frans niet echt mijn sterkste punt… laat staan iemand te volgen met een spraakprobleem. Ik begreep helemaal niets van de conversatie, maar ik knikte vriendelijk ja en nee, alsof ik wist wat hij allemaal had meegemaakt. Gelukkig kwam Eveline terug van het douchen en kon ze de conversatie overnemen. Zij spreekt vloeiend Frans� maar dit accent had ook voor haar een vrij hoge moeilijkheidsgraad. Het enige dat zij heeft kunnen ontcijferen was dat deze man elke dag (!) zijn hond uitliet op Le Val Doré en dit al voor tientallen jaren deed (met verschillende honden uiteraard). Hij vertelde verder dat stek 13 volgens hem de beste stek van het water zou zijn. De nacht die volgde bleef doodstil. We hadden in ieder geval onze nachtrust wel gehad. Op zondag zat de sessie erop en vertrokken we richting Den Haag. Voordat we weggingen besloot ik om zeker terug te komen maar dan wel op stek 13.

Enige weken later zetten we opnieuw weer koers richting Le Val Doré. Op vrijdag de 13^e (!) om 11.00 uur kwamen we in de stromende regen aan. Het was wederom niet erg druk op het water. Ik had voor de zekerheid de camera’s meegenomen om opnames te maken. Ik was toen al druk bezig met het filmen van deel I van mijn dvd over het vissen op betaalwater in Frankrijk. En je weet immers nooit… Normaal gesproken is vrijdag de 13^e niet mijn favoriete dag, maar deze dag zou ik niet snel vergeten! Om 12.30 uur werd het droog en begonnen we met het uitstallen van de tent en visspullen. Ik maakte even snel kennis met onze Nederlandse buren!Dit waren twee oudere beroepsmilitairen. Snel terug naar de hengels en uitvaren maar! Met 15 mm boilies van Challenge gingen mijn hengels te water. Ik gebruikte 70 grams inline lood en mijn montage van Kryston zal niet groter zijn geweest dan 15 cm met haakmaatje 6. De hennep en de maïs lagen in mijn voerbak en de boilie met PVA-bevestiging er boven op. Ik lag ongeveer 30 minuten op de juiste plek toen de eerste aanbeet zich aandiende. Drie korte piepen achter elkaar waren voor mij reden genoeg om de haak over 70 meter te zetten. Ik voelde direct dat het hier om een gigantische karper ging. Het logge gewicht en het schudden van de kop voelde aan als muziek in mijn oren. Na een behoorlijke lange strijd te hebben geleverd, zag ik een two tone spiegelkarper met een imposante rug het net inglijden. Toen ik het net overnam van Eveline en het wilde optillen, dacht ik dat ik vast zat aan een tak… niets was minder waar… het net was haast niet te tillen! De karper zag er enorm indrukwekkend uit met twee schitterende kleuren! Het record van Le Val Doré (en tevens ook mijn eigen Personal Best) stond op 47 pond. Mijn weegklok bleef steken op 51 pond! Geweldig! Een nieuw PB en het record van Le Val Doré! Mijn sessie kon al niet meer stuk! Het enige smetje was dat de camera nog niet geïnstalleerd was dus de dril zou niet op de dvd te zien zijn… Snel nu dan even de camera installeren en de vis in ieder geval filmen bij het terugzetten. Zo gezegd, zo gedaan. Geheel voldaan leunde ik achterover en genoot nog even van alle mooie momenten met deze vis.

Ik zette de sessie voort en vaarde mijn hengels wederom uit richting het eilandje. Omstreeks 19.00 uur kreeg ik een enorme fluiter op mijn rechterhengel. Bij het aanslaan merkte ik dat dit wederom een karper van formaatzou kunnen zijn. Deze karper voelde fitter aan dan mijn nieuwe PB die ik kort hiervoor had geland� De zwemsnelheid van deze karper was indrukwekkend te noemen. Net zo makkelijk zwom hij telkens tientallen meters van mij vandaan. Gelukkig stond de camera nu wel gereed, en het was nota bene nog licht! De karper zwom onder mijn andere hengels door, maar dat loste ik op door de buitenste hengel een zwiepertje te geven zodat ik wat ruimte had voor deze beer. Toen de geweldige big was uitgestreden, was mijn tweede veertigplusser van de sessie een feit! Ditmaal stopte de naald van mijn weegklok op 44 pond. Wat een sessie was dit! Omstreeks 03.00 uur kreeg ik wederom een run van jewelste. Wederom op mijn rechterhengel! Ook dit voelde weer goed aan! Na een dril van tien minuten kon ik Eveline overtuigen dat het even noodzakelijk was om te scheppen…”Tjee… zitten hier alleen maar hele grote? “vroeg zij verbaasd. Ook deze bijna lederkarper ging de veertig pond grens overschrijden. Tussen de bedrijven door kreeg ik nog enkele piepjes die mij met de regelmaat van de klok wakker hielden deze nacht. In de ochtend was ik kapot en wilde mijn slaap gaan inhalen. Diep inslaap werd ik gewekt (!) door een militair die naast mijn tent ‘goedemorgen’ stond te roepen! Ik besloot om niet te reageren! Hij zou denken dat ik nog sliep (en dat deed ik nota bene!) en stilletjes weglopen..”Ik zeg GOEDEMORREGUH”!!! brulde deze militair zeer hard en dwingend. Ik schrok me dood en zat recht op in mijn tent. Verdwaasd stapte ik mijn tent uit en voordat ik ook maar één woord kon uitbrengen kreeg ik een stroom aan informatie van hem over de afgelopen nacht zoals hij die had beleefd. Ik zag zijn mond bewegen en hoorde dat er geluid uitkwam maar wat hij nu echt vertelde ging compleet langs me heen. Na ruim vijf minuten geestelijk gegeseld te zijn vroeg hij naar mijn nacht. Ik vertelde hem dat ik niet mocht klagen en dat ik een nieuw record had gevangen. Ook gaf ik hem een hint mee dat ik nagenoeg niet geslapen had deze nacht en nu erg moe was. Hij vroeg mij of ik even wilde kijken naar zijn montage want hij had veel losschieters gekregen. Ik besloot om dit maar te doen om zodoende daarna weer mijn mandje op te kunnen zoeken. Bij zijn stek aangekomen viel mijn mond open van verbazing! Alles was strak geordend en met grote perfectie neergezet! Als je mij vertelde dat ze ook nog hadden gestofzuigd op deze plek, had ik het ook nog geloofd! Werkelijk geen snippertje op de grond. Geen maïskorrel te vinden en de voerboot was werkelijk nog brandschoon! Er hing een scheerlijn tussen twee bomen waar shirtjes te drogen hingen! Dit was een demonstratie van militaire precisie! “Jullie zitten hier mooi”, zei ik met enige bewondering. “Ja beste man, wij houden niet van rotzooi!”Dit was voor mij de understatement van het jaar….

Dit was zeker qua grote, zware vissen één van mijn beste sessies. Ik ving drie veertigplussers en drie dertigplussers binnen twee nachten(!) waaronder natuurlijk het nieuwe record van Le Val Doré. Dat uitgerekend deze sessie op mijn dvd is komen te staan heeft voor Le Val Doré tot een enorme positieve ontwikkeling geleid! Nicolai heeft in zijn enthousiasme zelfs uitgeroepen dat ik voor de rest van mijn leven nooit meer hoef te betalen bij zijn meer. De meren zijn u eindelijk goed volgeboekt, met veelal Nederlanders. Hij is zelfs aan het uitbreiden naar vier meren! Dat uitgerekend ik nu nog steeds het record heb van meer twee… tja… daar ben ik dan best een beetje trots op!

Bron: Alex van Voorst Le Val Doré